185. Turkse troebelen (4)

De Turkse minister van Buitenlandse Zaken was van plan om op zaterdag 11 maart 2017 in Rotterdam Turkse Nederlanders toe te spreken. Hij wil dat zij in het komend referendum er vóór stemmen dat de macht van de Turkse volksvertegenwoordiging zeer aanzienlijk wordt beperkt. Daardoor krijgt president Erdogan bijna dictatoriale bevoegdheden. De Nederlandse regering en de meeste politieke partijen waren en zijn tegen een dergelijk bezoek. Maar de 'kwaliteitskranten' NRC, Trouw en Volkskrant gingen ernstig de fout in door te stellen dat dit bezoek wel moest kunnen doorgaan in het kader van de vrijheid van meningsuiting. Waarom deugt dit argument niet en is het zelfs gevaarlijk voor kwetsbare groepen zoals etnische, ongodsdienstige en homo/lesbische minderheden wereldwijd?

DE Turkse Nederlander bestaat niet!
In blogbericht 161, Turkse troebelen (3), van 17 september 2016, schreef ik: "Allereerst is het van belang om niet alle in Nederland wonende Turken op één grote hoop te gooien. In veel media is het gebruikelijk om te melden dat de meerderheid van hen achter Erdogan zou staan. In blogbericht 70, Turkse troebelen (1), heb ik al aangetoond dat dit feitelijk onjuist is. Minstens 40.000 Nederlanders van Turkse afkomst geven aan ongodsdienstig te zijn, 80.000 zijn alevieten (die aangesloten zijn bij de Humanistische Alliantie) en 40.000 zijn christenen. Al deze drie groepen moeten niets hebben van de islamiseringspolitiek van Erdogan. De 70.000 Nederlandse Koerden afkomstig uit Turkije verzetten zich tegen zijn beleid om de Koerden in Turkije als tweederangs burgers te behandelen. En de minstens 10.000 (maar naar alle waarschijnlijkheid veel meer) Gülen-aanhangers worden door hem als terroristen vervolgd. Dat betekent dat een meerderheid van minstens 230.000 van de 400.000 in Nederland wonende Turken om uiteenlopende redenen tegen het beleid van Erdogan en zijn partij is.

Waarom beweren veel media dan het tegendeel? In blogbericht 142, Turkse troebelen (2), heb ik uitgelegd hoe dit misverstand in de media is ontstaan. Het is gebaseerd op het feit dat bij de laatste Turkse presidentsverkiezingen een meerderheid van de in Nederland wonende Turkse stemmers op Erdogan gestemd hebben. De opkomst was zeer laag: slechts 17.000! Dit stemresultaat rechtvaardigt dus niet om te spreken over een meerderheid onder alle in Nederland wonende Turken." Desondanks schreef de NRC op 5 maart 2017: "Bij de vorige verkiezingen stemde 64 procent van de Turkse Nederlanders op de AKP" en schreef Trouw op 7 maart 2017: "Alleen al in Nederland wonen immers zo'n 250.000 Turkse stemgerechtigden. Tijdens de laatste Turkse verkiezingen stemde een kleine 70 procent van die groep op de AKP." Waarom schrijven deze 'kwaliteitskranten' deze feitelijke onjuistheden? In blogbericht 139, Referendum? Schijnvertoning! (1), van 18 april 2016 schreef ik dat veel Nederlandse media net doen alsof een meerderheid van de bevolking of van de stemgerechtigden tegen het Oekraïne-referendum zou zijn terwijl het slechts 20% van de stemgerechtigden is door de lage opkomst. Op 12 mei 2016 gaf de ombudsman van Trouw toe dat dit "slordig" was maar dezelfde soort fout wordt door deze krant nog steeds gemaakt: op 18 maart 2017 voor de zoveelste keer met de zin "Bij de laatste verkiezingen stemde 70 procent van de Nederlandse Turken voor de AKP". Ik vraag mij nu echt af hoe serieus de ombudsman van Trouw door zijn eigen krant genomen wordt! Op 14 maart 2017 geeft de NRC in de rubriek NRC.CHECKT toe dat het eerder door de krant genoemde percentage "grotendeels onwaar" is.

Grondwettelijke vrijheden zijn in Nederland niet absoluut
Een gangbaar misverstand onder journalisten is dat de vrijheid van meningsuiting absoluut zou zijn. Geen enkele grondwettelijke vrijheid is in Nederland absoluut. Indien een vrijheid misbruikt worden om mensenrechten te schenden dan is dat in strijd met de Grondwet en internationale verdragen. Turkse ministers die naar Nederland komen om te bepleiten bij referendum mensenrechten in Turkije te schenden, maken dus misbruik van grondrechten in Nederland. Het feit dat NRC, Trouw en Volkskrant alleen maar kijken naar de vrijheid van meningsuiting in Nederland en niet naar de grootschalige mensenrechtenschendingen in Turkije zijn op zijn minst naïef maar ook weinig solidair met collega-journalisten in Turkije die geen vrijheid van meningsuiting meer hebben.

Wederkerigheidsbeginsel
Dat brengt mij op het wederkerigheidsbeginsel. Iemand die vrijheid misbruikt om de vrijheden van anderen aan te tasten, verliest recht van spreken. Iemand die Nederland beschuldigt van haat jegens minderheden maar zelf in eigen land veel minderheden als terroristen behandeld, heeft geen recht van spreken. In mijn eerdere blogberichten over Turkse troebelen in Nederland heb ik gewezen op het ontkennen van de volkerenmoord op Armeniërs, op het discrimineren van Koerden, andersdenkenden en de homo/lesbische minderheid in Turkije. Turkse ministers die in Nederland gelijkberechtiging opeisen, moeten eerst eenzelfde gelijkberechtiging in eigen land toepassen.   

Datzelfde wederkerigheidsbeginsel zou ook moeten worden toegepast op islamitische landen als Saoedi-Arabië en de Golfstaten. Die bekostigen moskeeën in Nederland terwijl in die landen geen kerken zijn toegestaan en ongodsdienstigen en homoseksuelen gedood worden. Wie zelf in eigen land mensenrechten schendt, verliest het recht om een beroep te doen op diezelfde mensenrechten in een ander land.

Denk zwijgt als het graf!
De afgelopen dagen wordt de lange arm van Turkije in Nederland uitvoerig besproken in de media. Maar de door Turkse Nederlanders opgericht politieke partij Denk zwijgt in alle talen. Dat sluit aan bij hun eerdere weigeringen om afstand te nemen van de Armeense genocide en van de disrciminatie van Koerden, andersdenkenden en de homo/lesbische minderheid in Turkije. Denk beweert een echte Nederlandse politieke partij te zijn maar gedraagt zich als een willoze marionet van Turkije.


Mediakritiek
Omdat dit blogbericht over de rol van media gaat, komt het in mijn mediakritische serie.
Het best bekeken in deze serie is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Dat wordt in populariteit gevolgd door de blognummers 74 over Valse nichten, nummer 34 over Vijf misverstanden over democratie, nummer 139 over Referendum? Schijnvertoning! (1) (de grootste stijger in deze groep), blog nummer 63 over Mediamissers, blog nummer 4 over Levensgevaarlijke preutsheid, blog nummer 44 over Mediamanipulatie, nummer 140 over Brexit? Schotland Exit!, nummer 62 over Geschiedvervalsing en blog nummer 56 over de Mediawet van schijnbare achteruitgang. Het laatste blogbericht was nummer 144 over de vraag: Is homo-nieuws geen nieuws? Het antwoord luidt: de meeste Nederlandse media laten veel steken vallen!



Naschrift.
Het is niet mijn gewoonte om teksten van derden integraal over te nemen. Maar ik maak een uitzondering voor de column van Ephimenco in Trouw van 9 maart 2017 omdat hier iemand aan het woord is die vanuit zijn ervaring met de media uiterst duidelijk beschrijft wat er met een aantal 'kwaliteitskranten' in Nederland aan de hand is.

Verraad

Gisterochtend schreef de Volkskrant in een hoofdcommentaar: ‘Een verbod op Turkse inmenging is in strijd met vrijheid van meningsuiting en voedt Turks nationalisme’. Een dag ervoor ging het commentaar van NRC Handelsblad in eenzelfde richting: ‘Turken moeten ook hier kunnen spreken’. Enkele uren ervoor had Trouw de tendens al aangegeven: ‘Geen grond om Turken te weren.’

Alle drie de landelijke kwaliteitsdagbladen (lees hier de commentaren in de Volkskrant en de NRC) pleitten voor het toelaten van Turkse politici, ministers en hun president op Nederlands grondgebied, om hun eigen politieke propaganda te bedrijven voor een referendum. Excuses: om ‘campagne’ te voeren op het soevereine territorium van een vreemd land, wat tegenstanders in eigen land zeer moeilijk, zo niet onmogelijk wordt gemaakt. 

Argumenten van de commentatoren gaan over grondrechten en vrijheid van meningsuiting die in Nederland ook voor buitenlandse politici moeten gelden. Ook al zijn die ministers en hun president fascistoïde figuren die democratie en rechtsstaat dag in dag uit met voeten treden, Europa en zijn waarden verafschuwen en waar mogelijk beledigen.

In geen enkel van die drie hoofdcommentaren zal men een spoor van solidariteit vinden met de collega’s in Turkije die achter de tralies zitten of door de (bezoekende) politieke macht werkloos zijn gemaakt. Erger: er wordt met geen woord, geen letter en geen komma aan al die journalisten gerefereerd die slachtoffer van Erdogan zijn geworden. Driemaal niets dus voor de crème de la crème van de Nederlandse pers die in woorden liever actief ageert voor het toelaten van de Turkse despoot binnen onze grenzen. Er wordt in feite voor gepleit dat censoren die in eigen land journalisten hun vrijheid van meningsuiting hebben ontnomen, hier de kans moeten krijgen om geesten te vergiftigen, in naam van... de vrijheid van meningsuiting. Een gotspe.

Misschien is het zinnig om op de site van Reporters zonder Grenzen kennis te nemen van hun jongste actie ten gunst van de monddood gemaakte pers in Turkije. Deze organisatie telt in Turkije 28 tv-zenders, 34 radiostations, 5 persbureau’s, 58 kranten, 15 magazines en 29 uitgeverijen die de handlangers van Erdogan hebben gesloten. Meer dan 800 perskaarten zijn vernietigd. Op de NOS-site vertelt correspondent Lucas Waagmeester dat in Turkije 150 journalisten zijn gearresteerd. Ook buitenlandse correspondenten zijn het land uitgezet of hun is de toegang tot Turkije ontzegd. Laatst is Die Welt-correspondent Deniz Yücel voor spionage en terrorisme vastgezet. Geen land in de wereld doet het slechter.
Een teken van solidariteit van de Nederlandse kwaliteitspers met de onderdrukte Turkse collega’s door zich te verzetten tegen de komst van hen die ze monddood hebben gemaakt, hoeft men dus niet te verwachten. Zoek hier de journalist en je vindt alleen een ambtenaar van het meest steriele formalisme. Als de vastgezette Turkse journalisten Nederlands konden lezen, zouden ze de drie hoofdcommentaren met maar een paar woorden samenvatten: verraad aan de eigen beroepsgroep en ethiek.

Naschrift. Op 10 april 2017 maakt de Nederlandse regering bekend dat het weren van een Turkse minister in overeenstemming is met het internationaal recht. Op 17 april 2017 werd bekend dat 70% van de opgekomen 45% van de stemgerechtigde Turken in Nederland voor de vergroting van de macht van Erdogan heeft gestemd. De meeste Nederlandse media maakten duidelijk dat hier dus om een minderheid gaat onder mensen van Turkse afkomst in Nederland. Pas na vijftien maanden, op 20 juli 2018, werd bekend dat de verbroken diplomatieke betrekkingen tussen Turkije en Nederland zullen worden hersteld. Op 25 juni 2020 werd het rapport bekend van de parlementaire ondervragingscommissie die beïnvloeding in Nederland vanuit onvrije landen onderzocht. Onvrije landen als Saoedi-Arabië, Qatar en Koeweit beïnvloeden moslimgemeenschappen in Nederland met een eng gedachtegoed dat kernwaarden en vrijheden van onze samenleving afwijst.