142. Turkse troebelen (2)

In blogbericht 70 schreef ik over de eerdere Turkse troebelen in Nederland. De Turkse overheid bemoeit zich op homo- en vrouwvijandige wijze met Nederlanders. Twee Tweede Kamerleden van Turkse afkomst praten dat goed en zijn na zetelroof een splinterpartijtje begonnen dat volgens de peilingen weinig kans maakt. Waarom zouden wij ons daar druk over moeten maken?

Trouw opent op 22 april 2016 de voorpagina met: "Turken in Nederland voelen zich geïntimideerd door de regering in Ankara. Ze zijn voorzichtiger met wat zij op sociale media schrijven, vrezen aanklachten en mijden soms de moskee." Men vergeet "dat Turkije nog altijd veel afhankelijker is van Europa dan andersom." Immers: "Vijftig procent van de Turkse handel is met de EU. Zonder ons valt hun economie in elkaar. Wij moeten ons niet zo laten imponeren. Weg met die slappe knieën." 

Nederlandse columniste Ebru Umar gearresteerd in Turkije
Voor mijn buitenlandse lezers zet ik de feiten even op een rijtje. Op 23 april 2016 wordt de Nederlandse columniste van Turkse afkomst Ebru Umar op haar vakantieadres in Turkije gearresteerd omdat zij de Turkse president beledigd zou hebben. Het Turkse consulaat in Rotterdam opent een kliklijn maar ontkent dat vervolgens als een golf van kritiek losbarst op deze oproep tot spionage voor de Turkse overheid. Ebru Umar wordt vrijgelaten maar mag Turkije niet verlaten. Op 25 april 2016 vindt een verdachte inbraak plaats in haar woning in Amsterdam. Op 26 april 2016 schrijft zij in haar column in het dagblad Metro dat zij in Nederland wonende Turken verdenkt van de acties tegen haar. Op 28 april 2016 kondigt zij aan een einde te willen maken aan haar Turkse nationaliteit. Op 3 mei 2016 bespreekt zij met premier Rutte de wenselijkheid om in Nederland beveiligd te worden omdat zij bedreigd wordt door in Nederland wonende Turken.

Amsterdamse oud-burgemeester Job Cohen
Laat ik voorop stellen dat ik het op veel punten oneens ben met Ebru Umar. Ik noem als voorbeeld haar feitelijk onjuiste kritiek op de Amsterdamse oud-burgemeester Job Cohen. Hij schrijft op 27 april 2016 in een ingezonden brief in de NRC: "Na de moord op Theo van Gogh was ik aanwezig op een bijeenkomst waar ook Ebru Umar bleek te zijn. Op een gegeven moment begon ze enorm op Amsterdam, waar ik toen burgemeester was, af te geven. Ik reageerde met de woorden: 'Maar u hóeft hier niet te wonen.' Sindsdien ben ik haar lievelingsvijand. Niets heerlijkers dan mij, ongeveer eens per week, afzeiken. Daar is niks op tegen, het staat haar vrij. Wat haar niet vrij staat, is in NRC (25/4) zonder enig argument het volgende te zeggen: 'Dat zijn mensen (Turkse Nederlanders die blij waren met haar arrestatie in Turkije) die Nederland kapot maken. Job Cohen zou trots op hen zijn.' Daar is natuurlijk geen sprake van, integendeel, ik hoop dat ze snel weer in Nederland is. Vandaar mijn vraag aan haar: geef mij een snipper bewijs waarom ik daar trots op zou zijn." Ik heb dat bewijs nog niet gezien. Maar dat neemt niet weg dat in een democratische rechtstaat met vrijheid van meningsuiting dat gelukkig geen reden is om haar strafrechtelijk te vervolgen zoals dat wel op grote schaal in Turkije gebeurt met journalisten die kritiek hebben op de Turkse overheid.

Vrijheid van meningsuiting
In de (a)sociale media heerst het misverstand dat de vrijheid van meningsuiting inhoudt dat je alles maar mag schrijven. Die vrijheid is echter niet absoluut maar ingebed in ieders verantwoordelijkheid voor de wet. Ik noem bijvoorbeeld het aanzetten tot haat of het beledigen van personen die, als zij dat wensen, naar de rechter kunnen stappen. Het is dan ook goed dat de Tweede Kamer een eind wil maken aan de strafbaarstelling van het beledigen van staatshoofden want in een democratie is iedereen gelijk voor de wet. Turkije is een schijndemocratie want de overheid gedraagt zich als een dictatuur van een meerderheid in het omgaan met individuen en minderheden.

De vrijheid van meningsuiting vooronderstelt het hebben en uiten van een mening. Iemand uitschelden, geeft geen blijk van een mening maar van het misbruiken van de eigen vrijheid om die van een ander te schaden. In mijn blog heb ik bij herhaling onderbouwde kritiek geleverd op het feit dat een groot aantal zich islamitisch noemende staten de mensenrechten aantasten van andersdenkenden, in het bijzonder van ongodsdienstigen, vrouwen en homoseksuelen. In veel van die landen wordt dergelijke onderbouwde kritiek opgevat als belediging maar dat is in strijd met de mensenrechten.  Zolang dat in een land gebeurt, kan er geen sprake zijn van enige toenadering tot de Europese Unie die deze mensenrechten respecteert. Wie bang is dat de EU gegijzeld wordt door Turkije moet bedenken dat de EU meer dan 500 miljoen inwoners telt en Turkije nog geen 75 miljoen.

Vormen Turken in Nederland een bedreiging?
Nederland telt 17 miljoen inwoners en het aantal Turken in Nederland dat de huidige Turkse regering steunt, ligt hooguit rond de 200.000 zoals ik heb aangetoond in mijn vorige blogbericht over Turkse troebelen. Dat is minder dan de helft van alle Nederlanders met een Turkse afkomst. Het dagblad Trouw schrijft op 28 april 2016 dat de Turkse overheid wel degelijk probeert om die groep in te zetten voor haar politieke en godsdienstige doeleinden. Het is dus onjuist en strategisch onverstandig om alle Turken in Nederland op één hoop te gooien want zeker de helft daarvan zijn bondgenoten in onze strijd voor een democratische rechtstaat waarin het zelfbeschikkingsrecht van individuen en zelfgekozen minderheden gewaarborgd wordt.

Het splinterpartijtje van bovengenoemde twee dissidente Kamerleden noemt zich Denk. Ik zou willen zeggen: denk inderdaad na, ofwel bezint eer ge begint. Om te beginnen is er weinig draagvlak voor deze splinterpartij. Verder staat Denk volgens de NRC van 29 april 2016 achter de arrestatie van Ebru Umar, ontkennen zij de Turkse genocide op Armeniërs, en intimideren zij Turkse Kamerleden die het niet met hen eens zijn. Oud-burgemeester van Amsterdam Job Cohen en de huidige burgemeester van Rotterdam Ahmed Aboutaleb hebben het al eerder gezegd: wie zoveel moeite heeft met onze democratische rechtstaat is niet verplicht hier te blijven maar kan zonder tegengehouden te worden verhuizen naar een land waar men zich kennelijk meer thuis voelt.

Mediakritiek
In de meeste Nederlandse media staat dat de meeste in Nederland wonende Turken op de huidige Turkse regeringspartij hebben gestemd, zelfs meer dan in Turkije zelf. Uit mijn eerdere blogbericht over Turkse troebelen blijkt dat dit niet kan kloppen. Het is weer de klassieke denkfout van slordige media: het gaat om die Turken in Nederland die gestemd hebben. Diegenen die niet stemmen worden weer eens over het hoofd gezien en dat is in dit geval heel slecht voor de Nederlandse beeldvorming over die Nederlanders van Turkse afkomst die juist heel goed geïntegreerd zijn!

Gezien de onkritische houding van grote delen van de Nederlandse en buitenlandse media hoort dit blogbericht thuis in mijn serie over mediakritiek. De blogberichten, Brexit? Schotland Exit! en Referendum? Schijnvertoning!, passen daar ook in. Het best bekeken in deze serie is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Dat wordt in populariteit gevolgd door de nummers 34 over Vijf misverstanden over democratie, 74 over Valse nichten, 63 over Mediamissers, 4 over Levensgevaarlijke preutsheid, 44 over Mediamanipulatie, nummer 56 over de Mediawet van schijnbare achteruitgang, 62 over Geschiedvervalsing, 111 over Columnist in de Gaykrant en 52 over Het monster Trotteldrom. 



Naschrift: op 11 mei 2016 is columniste Ebru Umar teruggekeerd in Nederland na twee weken landarrest in Turkije. Zij wil niet meer naar Turkije, en verblijft op een geheim adres. Minister Asscher stelt op 13 mei 2016: "bedreigingen richting Umar beperken vrijheid van hele samenleving". Op 18 mei debatteert de Tweede Kamer over de kwestie Ebru Umar. Lees ook Vrij Nederland over "Het gelijk van Lodewijk Asscher over de jonge Turkse Nederlanders" en Trouw over allochtoon racisme. Stephan Sanders noemt de werkwijze van sommige Turken in Nederland "sociale lynching". De Tweede Kamer is geschokt door de bedreigingen door Turkse Erdogan-aanhangers in Nederland. Op 26 juli 2016 reageert de Tweede Kamer woedend op uitlatingen van de Turkse ambassadeur over de situatie in Nederland. Op 28 juli 2016 meldt de Nederlandse minister van Justitie Van der Steur dat tientallen aangiftes van Turkse bedreigingen in Nederland zijn gedaan. Op 29 juli 2016 melden Gülen-aanhangers in Nederland dat zij vrezen voor meer bedreigingen en geweld door Erdogan-aangangers in Nederland. Op 1 augustus 2016 reageert Ebru Umar op de beschuldiging van enkele in Nederland levende Turken dat zij een landverrader zou zijn. Op 10 augustus 2016 wordt bekend dat Ebru Umar in september voor een Turkse rechter moet verschijnen: zij zal niet naar Turkije gaan maar zich daar door een advocaat laten vertegenwoordigen. Op 27 augustus 2016 bekritiseert minister Asscher de Turkse kliklijnen en belt premier Rutte met Erdogan om te laten weten dat Nederland geen Turkse bemoeienis wil met binnenlandse aangelegenheden. Op 3 september 2016 maakt de Europese Unie bekend dat men een eensgezinde aanpak wil van de Turkse troebelen in Europa. Op 5 september 2016 wordt een 42-jarige Turkse Rotterdammer opgepakt wegens opruiing, belediging, bedreiging, haatzaaien en vernieling. Op 7 september 2016 wordt een tweede Turkse Rotterdammer opgepakt wegens opruiing, bedreiging en het aanzetten tot haat. Op 8 september 2016 worden journalisten ernstig bedreigd door Turks-Nederlandse jongeren in Zaandam. Op 9 september 2016 stelt minister Van der Steur dat de overlast door Turks-Nederlandse jongeren in Zaandam moet stoppen. Op 12 september 2016 doet een Zaans raadslid aangifte wegens bedreiging en intimidatie door hangjongeren van Turkse afkomst. Op 16 september 2016 bepaalt de rechtbank in Haarlem dat ouders een 'Gülenschool' geen school van terroristen meer mogen noemen. Dagblad Trouw bericht op 4 oktober 2016 dat Erdogan imams afstuurt op andersdenkenden zoals de alevieten die in Nederland aangesloten zijn bij de Humanistische Alliantie. Op 14 december 2016 roept ministers Koenders van Buitenlandse Zaken de Turkse ambassadeur op het matje omdat de ambassade persoonlijke gegevens van Nederlanders met een Turkse achtergrond heeft doorgespeeld aan Turkije. Op 24 december 2016 wordt bekend dat Sylvana Simons vertrekt uit de partij van het Turks/Nederlandse Kamerlid Kuzu, onder andere omdat zij daar te weinig ruimte krijgt om op te komen voor vrouwen- en homo-emancipatie. Op 29 maart 2017 wordt de rechtszaak tegen Ebru Umar weer uitgesteld.


Zie voor het vervolg blogbericht 161, Turkse troebelen (3).

Mijn memoires "Humanisme als zelfbeschikking, levensherinneringen van een homohumanist" zijn november 2016 uitgegeven bij de Papieren Tijger Breda.