225. #MeToo (6) #IkOok (3) Misplaatste schroom?

Er is de laatste weken aandacht voor grensoverschrijdend seksueel gedrag dankzij #MeToo. Tijdens het schrijven van mijn memoires, Humanisme als zelfbeschikking, heb ik zelf ook overwogen om te schrijven over mijn ervaring als seksueel slachtoffer, maar ik heb dat niet gedaan. Waarom niet? Ik heb dit in deze nieuwe reeks blogberichten toegelicht aan de hand van enkele openbare gevallen. Ik begon met een blogbericht over de Amerikaanse acteur Kevin Spacey, die zijn dubbelzinnige bekentenis koppelde aan zijn merkwaardige coming out als homo. Daarna volgde een (tweede) blogbericht over de veel beschuldigde Nederlander Job Gosschalk, die toe gaf acteurs gevraagd te hebben zich uit te kleden maar die ontkende hen te hebben aangeraakt of verkracht. In het derde blogbericht beschreef en besprak ik het - inmiddels ook juridische - conflict tussen Jelle Brandt Corstius en Gijs van Dam. In mijn vierde blogbericht behandelde ik mijn eigen ervaring: was het wel een verkrachting? En in mijn vijfde blogbericht liet ik de ontwikkeling in mijn denken zien: van zwarten als racismeslachtoffers tot medeplichtigen aan racisme, slavernij en homohaat.

Voor- en nadelen van de #MeToo-discussie
In dit blogbericht vat ik mijn serie samen. Voordeel van de #MeToo-discussie is dat seksueel grensoverschrijdend gedrag aan de kaak gesteld wordt omdat dit o.a. het mensenrecht op zelfbeschikking zwaar aantast. Nadeel is dat in veel (a)sociale en overige media een aantal rechtsbeginselen vergeten dreigen te worden: hoor en wederhoor, mensen zijn onschuldig tot het tegendeel bewezen is en vrijwaring van heksenjacht en ongefundeerde vervolging.

Hoe ver gaat het begrip machtsmisbruik?
Als een invloedrijk iemand zijn of haar macht misbruikt dan is dat af te keuren. Maar is daar evenzeer sprake van als een ervaren iemand een onervaren persoon seks opdringt? Bij minderjarigen is dat duidelijk. Maar bij (jong)volwassenen en bij grote leeftijdsverschillen is sprake van een grijs gebied. Dan is het belangrijk dat mensen weerbaar leren worden door (homo)seksuele voorlichting en daar ontbreekt het (bv. op scholen) nog steeds aan.

Een slachtofferrol omzetten in meer weerbaarheid
In mijn eigen seksuele geschiedenis was het belangrijk dat ik eerst mijn eigen homoseks heb kunnen verkennen voor ik een negatieve ervaring opdeed. Daardoor was ik minder van slag en kon ik mijn negatieve ervaring omzetten in een meer weerbare rol. Dat vraagt om een persoonlijke levenssfeer die beschermd wordt tegen opdringerige media en het dreigen met rechtszaken. Ik pleit daarom voor een grotere terughoudendheid bij media en een veel belangrijkere rol voor vertrouwenspersonen, intermediairs en hulpverleners. Achteraf had mijn eigen ervaring op dit gebied heel goed in mijn memoires gepast. Was het misplaatste schroom? Of vond ik het niet belangrijk om te laten zien hoe tegenslag vooruit kan helpen?




Meest gelezen blogberichten over homoseksualiteit
Het meest gelezen blogbericht over homoseksualiteit is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Daarop volgen nummer 32 over mijn eerste vriendje, nummer 29 over de Russische homovervolging, nummer 45 over Gerard Reve en Antoine Bodar, nummer 37 over de rampenzomer 1967, nummer 19 over de wereldwijde Britse homovervolging, nummer 51 over Homostudies, nummer 40 over Benno Premsela, een nieuwe vader, nummer 78 over homoseks en jongeren, en als tiende, nummer 28 over mijn homojeugd.