161. Turkse troebelen (3)

Lang heb ik gedacht dat homovijandige jongeren van Turkse afkomst tijd nodig hebben om homovriendelijker te worden. Sommigen denken dat nog steeds omdat Nederland immers vijftig jaar nodig heeft gehad om van een in meerderheid homovijandig een overwegend homovriendelijk land te worden. Maar sinds 2013 weet ik wel beter. De vanuit Turkije geregisseerde rel rond de lesbische pleegouders van de Nederlands-Turkse jongen Ynus maakte mij duidelijk dat Erdogan en zijn partijgenoten vinden dat in Nederland wonende Turken schijnbaar Nederlander mogen worden maar bovenal Turk moeten blijven. Gelukkig hield en houdt minister Asscher voet bij stuk. Sindsdien zijn de spanningen rond de lange arm van Erdogan alleen maar toegenomen. Hoe kunnen we daar het beste mee omgaan?

DE Turkse Nederlander bestaat niet!
Allereerst is het van belang om niet alle in Nederland wonende Turken op één grote hoop te gooien. In veel media is het gebruikelijk om te melden dat de meerderheid van hen achter Erdogan zou staan. In blogbericht 70, Turkse troebelen (1), heb ik al aangetoond dat dit feitelijk onjuist is. Minstens 40.000 Nederlanders van Turkse afkomst geven aan ongodsdienstig te zijn, 80.000 zijn alevieten (die aangesloten zijn bij de Humanistische Alliantie) en 40.000 zijn christenen. Al deze drie groepen moeten niets hebben van de islamiseringspolitiek van Erdogan. De 70.000 Nederlandse Koerden afkomstig uit Turkije verzetten zich tegen zijn beleid om de Koerden in Turkije als tweederangs burgers te behandelen. En de minstens 10.000 (maar naar alle waarschijnlijkheid veel meer) Gülen-aanhangers worden door hem als terroristen vervolgd. Dat betekent dat een meerderheid van minstens 230.000 van de 400.000 in Nederland wonende Turken om uiteenlopende redenen tegen het beleid van Erdogan en zijn partij is.

Waarom beweren veel media dan het tegendeel? In blogbericht 142, Turkse troebelen (2), heb ik uitgelegd hoe dit misverstand in de media is ontstaan. Het is gebaseerd op het feit dat bij de laatste Turkse presidentsverkiezingen een meerderheid van de in Nederland wonende Turkse stemmers op Erdogan gestemd hebben. De opkomst was zeer laag: slechts 17.000! Dit stemresultaat rechtvaardigt dus niet om te spreken over een meerderheid onder alle in Nederland wonende Turken.

Een vergelijkbare denkfout maken veel media als ze schrijven dat de meerderheid van de Nederlanders op woensdag 6 april 2016 tegen het associatieverdrag met Oekraïne gestemd zou hebben. Uit blogbericht 139, Referendum? Schijnvertoning!, blijkt duidelijk dat slechts 20% van de kiesgerechtigde Nederlanders tegen het associatieverdrag hebben gestemd. Omdat 10% van de kiesgerechtigden voor gestemd hebben, werd de kiesdrempel van 30% net gehaald. Wie blijft beweren dat de meerderheid van de Nederlanders tegengestemd heeft, kan ofwel niet rekenen of is te kwader trouw.

Wat te doen met de handlangers van Erdogan?
Sinds 2013 hebben Erdogan en zijn aanhangers telkens getracht zich met de binnenlandse aangelegenheden in Nederland te bemoeien. In de blogberichten over Turkse troebelen die ik hierboven noemde, geef ik daarvan een overzicht. Structurele Turkse beïnvloeding vindt plaats via de dienst Diyanet (godsdienstzaken) die valt onder de Turkse regering. De Turkse imams in ongeveer 140 moskeeën in Nederland worden via deze dienst door de Turkse overheid aangestuurd. Dat is niet in overeenstemming met de Nederlandse grondwettelijke scheiding van godsdienst en staat. Hier moet scherp toezicht op worden gehouden.

Turkije heeft een ambassade in Den Haag en consulaten in Amsterdam, Deventer, Leiden en Rotterdam. Hoewel het officieel wordt ontkend, heeft het er alle schijn van dat die beschikbaar zijn om als kliklijn te dienen voor lieden die aangifte willen doen tegen Nederlanders met een Turkse achtergrond die kritisch zijn tegenover Erdogan en zijn regering. Zie bijvoorbeeld de vervolging in Turkije van de columniste Ebru Umar. Zie de Turkse acties tegen zogenaamde 'Gülen-terroristen' in Nederland die geleid hebben tot bijna 200 aangiften wegens bedreigingen. Zie de 600 scholieren die onder Turkse druk van school veranderd zijn omdat het 'Gülen-scholen' zouden zijn, wat door de getroffen scholen ontkend wordt. En zie de richtlijnen die het Turkse consulaat in Rotterdam heeft gestuurd naar burgemeesters in die regio om op te treden tegen demonstranten die het niet met Erdogan eens zijn. Minister Asscher heeft daarom terecht vertegenwoordigers van 15 Turks-Nederlandse organisaties op 14 september 2016 laten toezeggen dat zij voortaan duidelijk afstand nemen van bedreigingen en intimidaties tegen andersdenkenden in Nederland.

Op 13 september 2016 heeft de Tweede Kamer felle kritiek geuit op het Turks/Nederlandse Kamerlid Kuzu dat weigert afstand te nemen van ontwikkelingen in Turkije die strijdig zijn met internationale mensenrechtenverdragen en niet te verenigen zijn met de Nederlandse Grondwet. Van de Armeense genocide, de onderdrukking van de Koerden en het muilkorven van de vrije pers tot het zonder voorafgaande rechterlijke toetsing ontslaan en schorsen van 100.000 rechters, docenten, ambtenaren, militairen, journalisten en door Koerden gekozen burgemeesters: Kuzu weigert hier kritiek op te leveren. Intussen beschuldigt hij Nederland van discriminatie en racisme. In blogbericht 69 heb ik dit divagedrag genoemd: het zichzelf wentelen in het kleine eigen leed in Nederland en ondertussen het grote leed van de slavernij, het racisme en de discriminatie in islamitische landen onbesproken laten. Het ergst is dat in Mauretanië. Op 11 september 2016 gaf het televisieprogramma  Zondag met Lubach (filmpje) hilarisch voorbeelden van de schijnheiligheid van Kuzu en de zijnen.

Opvallend was dat de gefundeerde kritiek van de Tweede Kamer op 13 september 2016 amper doorklonk in het NOS Journaal van die avond maar daarin werd wel uitvoerig stil gestaan bij het taalgebruik van premier Rutte omdat dit 'onwaardig' zou zijn. Vanwege dit gebrek aan vermogen om belangrijke kwesties te onderscheiden van onbenulligheden, en vanwege de hierboven genoemde mediamissers hoort ook dit blogbericht thuis in mijn serie met mediakritiek.

Deze serie is het sterkst gestegen. Het best bekeken in deze serie is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Dat wordt in populariteit gevolgd door de blognummers 34 over Vijf misverstanden over democratie, 74 over Valse nichten, 63 over Mediamissers, 4 over Levensgevaarlijke preutsheid, 44 over Mediamanipulatie, nummer 56 over de Mediawet van schijnbare achteruitgang, 62 over Geschiedvervalsing, nummer 52 over Het monster Trotteldrom en nummer 139 over Referendum? Schijnvertoning! (de snelste stijger in deze groep).


Naschrift. Op 24 december 2016 wordt bekend dat Sylvana Simons vertrekt uit de partij van het Turks/Nederlandse Kamerlid Kuzu (Denk), onder andere omdat zij daar te weinig ruimte krijgt om op te komen voor vrouwen- en homo-emancipatie. 
Denk eist tienduizenden euro's schadevergoeding terwijl de oprichters zelf zich afsplitsten van de PvdA zonder ook maar iets te betalen.
Op 11 februari 2017 blijken de oprichters van Denk ook oplichters te zijn: zij maken gebruik van ten minste twintig nepaccounts met bijbehorende trollen op (a)sociale media.
Op 17 februari 2017 wordt bekend dat het Turks consulaat in Rotterdam Turkse paspoorten in beslag neemt van vermeende tegenstanders van Erdogan. Denk heeft hierop geen kritiek.
Op 3 maart 2017 verklaart de Nederlandse regering dat het niet gewenst is dat een Turkse minister in Rotterdam campagne gaat voeren voor een referendum om de Turkse president meer macht te geven ten koste van de parlementaire democratie in Turkije. Denk heeft geen kritiek op Turkije.
Op 16 maart 2017 bekritiseert de journalistenbond NVJ de partij Denk dat zij journalisten weert van openbare partijbijeenkomsten omdat dit in strijd is met een open democratie.
Op 24 maart 2017 bepaalt de rechter dat Sylvana Simons geen schadevergoeding aan Denk hoeft te betalen. Integendeel: zij heeft recht op een schadevergoeding! 
Op 19 mei 2017 werd bekend dat Erdogan-aanhangers in Rotterdam politie-agenten met een Turkse achtergrond hebben bedreigd. Op diezelfde dag werd bekend dat op 18 mei 2017 Erdogan instemmend toeziet hoe zijn bewakers op Amerikaans grondgebied in Washington vreedzame betogers met grof geweld in elkaar slaan.
Op 22 mei 2017 werd bekend dat de Turkse minister die niet werd toegelaten tot Nederland de rechtszaak intrekt die tegen Nederland werd aangespannen.  

Zie voor het vervolg blogbericht 185, Turkse troebelen (4)

Mijn memoires "Humanisme als zelfbeschikking, levensherinneringen van een homohumanist" zijn november 2016 uitgegeven bij de Papieren Tijger Breda.