Van het oud-GroenLinks Kamerlid Tofik Dibi verscheen onlangs de roman Het Monster van Wokeness (uitgeverij Prometheus Amsterdam 2020). Woke omschrijft de auteur als: "Alert zijn op onrechtvaardigheid in de maatschappij". Hij beschouwt zichzelf als activist. En dat omschrijft hij als: "Het soort mens dat wél ingrijpt als iemand in elkaar wordt getrapt".
Gemeten aan zijn eigen maatstaven faalt dit boek volledig. Want als een in Amsterdam wonende openlijke homo van Marokkaanse afkomst zwijgt hij uiterst opvallend over het zeer veelvuldig voorkomende antihomogeweld in Amsterdam door jongens met diezelfde achtergrond. En de allergrootste boosdoener in zijn roman is een "witte" eigenaar van een homokroeg die onder meer vanwege zijn muziekkeuze (!) van racisme beschuldigd wordt.
Waarom slaagt de homo/lesbische beweging en de zwarte niet?
Om te beginnen ben ik blij met dit heldere inkijkje in het wereldje van zelfverklaarde "antiracistische" activisten in met name Amsterdam. Het bevestigt mijn verklaring waarom de homo/lesbische beweging in Nederland en in de Verenigde Staten zoveel meer gelijke behandeling heeft bereikt dan de zwarte beweging. Het maakt ook duidelijk dat Tofik Dibi kennelijk de geschiedenis van de eigen Nederlandse homo/lesbische beweging niet kent.
In mijn proefschrift Homoseksualiteit in Nederland, studie van een emancipatiebeweging
(Amsterdam 1982) verklaar ik het succes van het COC door de strategie van zelforganisatie en het werken met bondgenoten en sleutelfiguren. In de VS is een vergelijkbare strategie gevolgd. Daar worden homo/lesbische agenten als belangrijke bondgenoten gezien maar zwarte agenten door de zwarte beweging als verraders. Heel veel hetero's (zoals ouders van homo/lesbische kinderen) hebben in belangrijke mate aan de emancipatie bijgedragen. De zwarte beweging wordt onderling verdeeld door de discussie of iemand wel zwart genoeg is. Homo/lesbische demonstraties hebben een vrolijk (gay!) karakter. Zwarte demonstraties in de Verenigde Staten eindigen veel te vaak in geweld en plunderingen.
Zijn reactie op Arjen Lubach is onthullend
Lubach heeft uitgelegd dat de Nederlandse geschiedenis van Zwarte Piet niet racistisch bedoeld is maar wel zo overkomt op degenen die deze geschiedenis niet kennen. Zijn heldere betoog heeft veel meer Nederlanders aan het denken gezet dan de uit Amerika overgenomen strategie om blanken racisten te noemen. Maar Tofik Dibi is kwaad op Lubach omdat blanken meer naar deze "witte" man luisteren dan naar zwarte "antiracisten" die zich vaak gedragen als anti-blanke zwarte racisten. Bovendien stelt Tofik Dibi dat daardoor te weinig aandacht is voor de activisten die de beweging op gang zouden hebben gebracht.
Activisme werkt vaak averechts
Dankzij de strategie van zelforganisatie en werken met bondgenoten en sleutelfiguren is veel bereikt door de homo/lesbische beweging. Mede door o.a. de Bob Angelo prijs en de biografieën over jonkheer Schorer en Benno Premsela eert men de voorvechters van het eerste uur. Steun door hetero's wordt niet gezien als diefstal van ideeën waarvan Tofik Dibi de bondgenoot en sleutelfiguur Arjen Lubach beschuldigt. Het uitgangspunt dat activisme de beste strategie is, wordt niet door feiten ondersteund. De activistische aanname dat de figuur Zwarte Piet voortvloeit uit racisme heeft juist de gedaanteverandering van Zwarte Piet afgeremd. Datzelfde averechtse effect zou de homo/lesbische beweging ooit hebben opgeroepen als zij hetero's als homohaters zou hebben benaderd. Het zwart/wit-denken van "antiracistische" activisten bevordert het hokjesdenken. De homo/lesbische keuze voor de regenboog bevordert het tegendeel: de gelijkberechtiging van diversiteit. Dat betekent zelfbeschikking en keuzevrijheid. Zo mag iedereen zelf bepalen hoe hij of zij genoemd wil worden. Het opdringen van het stempel "wit" op mensen die blank genoemd willen worden, toont aan dat de zwarte beweging het beginsel schendt dat iedereen zelf zin en vorm mag geven aan het eigen bestaan zolang men het zelfbeschikkingsrecht van derden respecteert.
Het ondoordacht overnemen van Amerikaanse activistische strategieën en het negeren van het Nederlandse poldermodel heeft tot vermijdbare weerstanden geleid. Actie leidt tot reactie. Goede bedoelingen kunnen slechte gevolgen krijgen. Getuigenisethiek is moreel slechter dan ethiek die rekening houdt met mogelijke bedenkelijke averechtse gevolgen.
Tofik Dibi had een inspirerend goed voorbeeld kunnen worden voor jonge lhbt'ers met een Marokkaanse achtergrond in Nederland. In plaats daarvan is hij op een dwaalweg terecht gekomen. Averechts uitpakkend Amerikaans activisme heeft de zwarte beweging al genoeg schade opgeleverd. Zijn onkunde op het gebied van de geschiedenis van de Nederlandse homo/lesbische beweging en gebrek aan helder zicht op de eeuwenoude strategie van het Nederlandse poldermodel brengen hem op een dooplopende weg. Ik hoop voor hem, voor de Nederlands/Marokkaanse minderheid en voor heel Nederland dat hij tot inkeer komt.
Naschrift. Homoseksualiteit in Nederland
Als hoogste eindigde in deze serie het blogbericht nr. 51 over Homostudies (de grootste stijger in deze groep). Binnen deze categorie gevolgd door de berichten 114 over Identiteit als keuze (ook een grote stijger), nr. 78 over Homoseks en jongeren, nummer 144 over de vraag: Is homo-nieuws geen nieuws? (1), nummer 72 over Misleidend onderzoek ontstaan homoseksualiteit, nummer 60 over Homovoorlichting, nr. 128 over Homovluchtelingen, nummer 36 over Lesbisch ouderschap, het nummer 162 over Homovoorlichting op school moet beter en nummer 221 over #MeToo (2) Job Gosschalk. Uit deze blogberichten blijkt dat nog heel veel voorlichting over
homoseksualiteit gegeven moet worden. Een film die daar
zeer geschikt voor is: 'Jongens'. Dat geldt eveneens voor het filmpje 'In a Heartbeat'.
Naschrift. Racisme- en islamdiscussie
Deze groep berichten staat in de top tien van mijn blogberichten dankzij mijn reacties op het debat over Zwarte Piet: blogbericht 61 over Racisme?, nummer 224 over # MeToo (5) #IkOok (2) Een zwarte man als dader? (onder andere over de 'slag om Dokkum') en blog nummer 69 over Divagedrag tegen Zwarte Piet werkt averechts. Dit laatste bericht is nu ook beschikbaar in een Friese vertaling: Divagedrach tsjin Swarte Pyt wurket averjochts.
De soms vermeende discriminatie op grond van afkomst en godsdienst speelt ook een rol in blogbericht 70 over de Turkse troebelen (1) (de sterkste stijger in deze groep), nummer 110: Strategische blunders door 'antiracisten', het nummer 142: Turkse troebelen (2), het nummer 161: Turkse troebelen (3) en nummer 185: Turkse troebelen (4). Ook veel bekeken werden de blogberichten nummer 159: Boerkiniverbod? Naaktlopen! (1), nummer 160: Boerkiniverbod? Naaktlopen! (2) en 170: Mijn tweede vlogbericht: boerkiniverbod?
Vlogberichten
Inmiddels zijn dertien vlogberichten verschenen:
1. Aanleiding memoires Rob Tielman, (het op twee na meest bekeken vlogbericht)
2. Boerkini's welkom op het naaktstrand, (het op een na meest bekeken vlogbericht)
3. Homo(zelf)haat, (het op vier na meest bekeken vlogbericht)
4. Tegen homoporno en voor homo-erotiek, (met > 1000 het meest bekeken vlogbericht)
5. Geweld en preutsheid in de VS, (het minst bekeken vlogbericht)
6. Nederlandse en puriteinse tradities in de VS, (op vier na minst bekeken vlogbericht)
7. Frieslands 'iepen mienskip', (het meest bekeken Friese vlogbericht)
8. Friezen uitvinders poldermodel, (het gemiddeld bekeken Friese vlogbericht)
9. Atlas van Friesland, (het minst bekeken Friese vlogbericht)
10. Homoseksualiteit en homocultuur, (het op drie na meest bekeken vlogbericht)
11. Internetdating homo's en beeldvorming, (het op drie na minst bekeken vlogbericht)
12. Misverstanden rond Europese Unie (het op een na minst bekeken vlogbericht) en
13. Humanisme is niet het bestrijden van godsdienst. (het op twee na minst bekeken vlogbericht)
