Op 28 augustus 2015 kwam het rapport uit van de Committee on the Elimination of Racial Discrimination van de Verenigde Naties. Daarin staat veel over wat verbeterd kan worden in Nederland. De meeste aandacht in de media wordt niet besteed aan discriminatie op grond van afkomst of huidskleur maar aan het vermeende racisme van de kindervriend Zwarte Piet. Wie is schuldig aan deze strategische blunder? En wat hadden zelfverklaarde, zogenaamde 'antiracisten' kunnen leren van het succes van de homo/lesbische beweging?
Divagedrag door tegenstanders van Zwarte Piet werkt averechts
In blogbericht 69 wees ik erop dat het divagedrag van veel tegenstanders van Zwarte Piet averechts uitpakt. Wie zwelgt in de eigen slachtofferrol vanwege een kindervriend maar zwijgt over de hedendaagse slavernij in veel Arabische staten wordt niet serieus genomen. Buiten de Randstad roept dit hoofdzakelijk Amsterdamse divagedrag om een heel vrolijk kinderfeestje te verstoren veel weerstand op waardoor de bereidheid daalt om naar een oplossing te zoeken. Wie Nederland zwart maakt in de Verenigde Staten roept daar een Amerikaans cultureel imperialisme op dat de Nederlandse weerstanden alleen maar vergroot. Het Nederlands kent daar een goede uitdrukking voor: "de pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet". Rassendiscriminatie in Nederland valt in het niet vergeleken met het raciaal geweld in de Verenigde Staten. Nederland heeft in eigen land nauwelijks slavernij gekend, de VS op grote schaal wel. In sommige Amerikaanse media wordt gedaan alsof Nederland een grootmacht was in de slavenhandel terwijl het maar om enkele procenten gaat. Deze zwartmakerij zal de Nederlandse bereidheid om het uiterlijk van Zwarte Piet te veranderen alleen maar verminderen. Het feit dat Zwarte Piet volgens tegenstanders alle kleuren mag hebben maar niet zwart, is trouwens ook een vorm van discriminatie!
Zwart racisme
In blogbericht 61 heb ik beschreven hoe ik in Afrika en Amerika slachtoffer was van zwart racisme. Ik schreef: "Wie het hardst 'racisme' roept, maakt zich daar waarschijnlijk zelf schuldig aan". Nu we het toch over discriminatie hebben: veel Afrikaanse landen lopen voorop in het vervolgen van homo/lesbische minderheden, soms tot de dood er op volgt. De Jamaicaanse vrouw die zogenaamd namens de Verenigde Naties ons de les kwam lezen over discriminatie heeft, voor zover ik op internet heb kunnen nagaan, nog nooit kritiek geuit over de soms dodelijke vervolging van de homo/lesbische minderheid in eigen land. Dit meten met twee maten is een voorbeeld van selectieve verontwaardiging.
In de afgelopen jaren heeft de homo/lesbische beweging o.a. in de Verenigde Staten veel vooruitgang geboekt om tot huwelijksgelijkberechtiging te komen. Ook hier valt op dat (met uitzondering van Zuid-Afrika) heel Afrika achter blijft bij Europa en bij Noord- en Zuid-Amerika. Zie dit rapport van Hivos en dit vraaggesprek met Siya Khumalo.
Hoe zou het komen dat de Afro-Amerikaanse gemeenschap in de VS in een veel langere periode dan de homo/lesbische beweging veel minder vooruitgang geboekt heeft om achterstelling tegen te gaan? Misschien helpt het dat de homo/lesbische beweging niet zwelgt in de slachtofferrol van eeuwen van homovervolging maar zich richt op bestrijding van hedendaagse homovervolging wereldwijd. De homo/lesbische beweging heeft niet haar kracht gezocht in het isolement maar in zelforganisatie in samenwerking met bondgenoten en sleutelfiguren. Zo ontstonden bij de Amerikaanse, Nederlandse en Vlaamse politie roze netwerken terwijl veel Afro-Amerikanen zwarte politiemensen als verraders zien. Alle homo/lesbische demonstraties zijn daar en hier vooral vrolijk ("gay"!) en leiden niet tot zelfgekozen geweld en winkelplunderingen. De wereldwijde homo/lesbische beweging beseft dat eeuwenlange homovervolging nooit een rechtvaardiging mag zijn voor geweld en voor in het wilde weg critici beschuldigen van discriminatie.
Wie "racistische" kinderfeestjes ruwweg verstoort zoals in de Randstad rond Zwarte Piet en Sinterklaas of demonstreert tegen een "racistische" Gouden Koets op een dag dat de hele wereld rouwt over dode vluchtelingen is niet antiracistisch maar verblind door het eigen divagedrag.
Over onze Zwarte Piet gesproken: hoe komt het dat de Iraanse Zwarte Piet onlangs tot werelderfgoed is verklaard terwijl de VN de Nederlandse Zwarte Piet als racistisch heeft veroordeeld? In gewoon Nederlands heet dat ongelijke behandeling ofwel discriminatie!
Mijn memoires "Humanisme als zelfbeschikking, levensherinneringen van een homohumanist" zijn november 2016 uitgegeven bij de Papieren Tijger Breda.
Naschrift: op zondag 27 december 2015 vond een nieuwe strategische blunder plaats uit zogenaamd 'antiracistische' kringen: een boekverbranding op de Dam in Amsterdam omdat in dat boek het woord 'neger' wordt gebruikt door iemand die in dat boek aan het woord komt. Daarmee plaatst deze beweging zich in een hoogst bedenkelijke traditie. In mijn proefschrift Homoseksualiteit in Nederland beschrijf ik hoe de boekverbranding van homoboeken in het Duitsland van 1933 het begin was was de ernstigste homovervolging uit de twintigste eeuw.
Op 2 mei 2017 schrijft columnist Ephimenco in Trouw over het boek 'Hallo witte mensen' van Anousha Nzume. Zij vindt dat "witte" mensen niet over "zwarte" mensen zouden mogen schrijven. Omgekeerd wel. Ephimenco noemt dat "het zwarte privilege van Anousha Nzuma": "Een mechanisme dat maakt dat als je een donkere huid bezit je blanke
medemensen over één kam mag scheren en vol op het orgel de
wij/zij-retoriek mag hanteren."
