Sinds ik 3 augustus schreef over homoseksualiteit in Rusland is mijn blog onbereikbaar gebleken voor Russische lezers. Daarover niet getreurd, want er is wereldwijd aan dit onderwerp nog nooit zoveel aandacht besteed in de media en op internet als de laatste tijd. Je zou kunnen zeggen dat de Russische anti-homo-wet tot nu toe precies het tegenovergestelde heeft bereikt van wat Poetin en de zijnen beoogden: de doofpot.
Dat was vroeger wel anders. Eeuwenlang hebben Russische machthebbers en de orthodoxe kerk er alles aan gedaan om de homo/lesbische minderheid te verzwijgen. Zie hierover:
Homoseksualiteit in Rusland . Dat leidde tot de vreemdste vooroordelen en schijnheilige toestanden die ik in mijn eerdere berichten al gedeeltelijk beschreven heb.
Tijdens mijn bezoeken aan de Sovjet Unie in de jaren tachtig trachtte ik regelmatig het onderwerp aan de orde te stellen en dat werd meestal niet in dank afgenomen. Zelfs de mannen die zich in de badhuizen gelijkgeslachtelijk uitleefden, beweerden niet homo te zijn want dat was iets voor 'krankzinnigen' en 'kinderverkrachters' en zij waren zelf naar eigen zeggen toch 'keurig met een vrouw getrouwd'. Het was in de Sovjet Unie heel gebruikelijk dat een homo met een lesbo trouwde om zo aan een eigen woning te kunnen komen en onder de dekmantel van een schijnhuwelijk voor elkaar zo veel mogelijk ruimte te scheppen voor "Особенные дружбы" (bijzondere vriendschappen) die vooral niet homoseksueel of lesbisch genoemd mochten worden.
Ook in hogere kringen ontkwam men niet aan dergelijke schijnhuwelijken. De beroemde Russische componist Tsjaikovski deed een poging daartoe maar hield dat niet lang vol. Als ik begon over zijn verborgen homoseksualiteit dan reageerden de meeste Russen als door een adder gebeten: dat was een belediging van de 'Russische ziel'! Nu bleek die in veel gevallen nogal snel gekwetst te worden waaruit mijns inziens vooral blijkt dat veel mensen daar aan gevoelens van minderwaardigheid lijden.
Het heeft mij altijd verbaasd dat machtig lijkende staten en instellingen vrezen dat de mensheid ten onder gaat doordat twee mensen van het zelfde geslacht van elkaar houden. Als de verwoestende kracht van de gelijkgeslachtelijke liefde zo groot zo zou zijn wat stellen die heteroseksuele machtsblokken dan eigenlijk voor? Wordt die angst niet eerder ingegeven door de onderdrukking van eigen seksuele gevoelens? Waarom zou men walgen van iets dat je onverschillig laat?
Als er al zoiets als een Russische ziel zou bestaan dan heeft die mij het meest getroffen in het boek "In het huis van de dichter" geschreven door Jan Brokken over de beroemde pianist Youri Egorov. Ik hoop dat ooit een van de vele Nederlandssprekende Russen de moed en de middelen heeft om dit boeiende boek in het Russisch te vertalen en te doen uitgeven. Maar onder de nieuwe anti-homo-wet zal dat er helaas niet in zitten. Eerder moeten we vrezen dat de muziek van Tsjaikovksi verboden wordt in Rusland dan dat de regenboogvlaggen er vrijelijk mogen wapperen!
Elton John spreekt zich uit tegen Russische anti-homo-wet
Homo's pesten op zijn Russisch
Mijn memoires "Humanisme als zelfbeschikking, levensherinneringen van een homohumanist" zijn november 2016 uitgegeven bij de Papieren Tijger Breda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten