Mijn vorige blogbericht heeft kennelijk een aantal vragen opgeroepen. Hieronder zet ik ze op een rijtje en beantwoord ik deze vragen. Alvast dank voor de getoonde belangstelling!
1. Stop ik met mijn blog?
Een Limburger in Amsterdam die mijn blog met belangstelling volgt, schrijft: "Gewoon met jouw blog doorgaan hoor! Al is het maar om de Friezen te vriend te houden, want zij behoren kennelijk tot de trouwste vaste lezers." Mijn trouwe lezerskring in Friesland wil ik inderdaad niet teleurstellen. Dat geldt ook voor mijn honderden lezers in Rusland die het al zo moeilijk hebben en dan ook nog de grootste moeite moeten doen om de Russische internetblokkades te omzeilen ten einde mijn blog te kunnen lezen. En ik denk ook aan mijn lezers in homovijandige landen als Albanië, Antigua, Australië, China, Colombia, Griekenland, India, Indonesië, Irak, Italië, Japan, Maleisië, Marokko, Oekraïne, Polen, Roemenië, Servië, Singapore, Taiwan, Turkije, Venezuela en Zuid-Korea.
In lijn met de lijst van onderwerpen genoemd in mijn eerste blogbericht blijf ik schrijven over zaken als homoseksualiteit, humanisme, openbaar onderwijs, Nederlandse cultuur wereldwijd, en Fryslân. Gezien de belangstelling van mijn lezers voor blogberichten over democratie, Amerika, Rusland, en de rol van de oude en nieuwe media zal ik dan ook daarover blijven schrijven. Mochten er onder de lezers nog 'verzoeknummers' leven dan hoor ik dat graag via robtielman46@gmail.com.
2. Stop ik met mijn memoires?
Die vraag had ik niet gesteld maar enkele lezers hadden dat tussen de regels door wel zo begrepen. Het was hen opgevallen dat ik zeven weken niets meer over mijn memoires had geplaatst na blogbericht 50: Aan de dood ontsnapt... Kijk: dat zijn nou eens "oplettende lezertjes, als u begrijpt wat ik bedoel" zou de door mij geliefde schrijver Marten Toonder zijn stripfiguur Olivier B. Bommel laten zeggen.
Het klopt dat ik een beetje vastgelopen ben in het beschrijven van het tijdvak 1972-1975. Er is toen heel veel gebeurd. Ik leerde toen mijn huidige levenspartner Herman Beks kennen. Wij kochten een op instorten staand rijksmonument in het stadje Vianen om dat te restaureren. Ik werd lid van het hoofdbestuur van het Humanistisch Verbond en trad af als algemeen secretaris van het COC. Kortom: stof genoeg om over te schrijven maar teveel om allemaal op te noemen. Het wierp mij terug op de vraag: waarom ben ik aan deze klus begonnen? En hoe pak ik dit aan? Die vragen kwamen in een nieuw licht te staan dankzij het bericht van een lezer dat ik bij de volgende vraag behandel.
3. Stop ik met de voorpublicaties uit mijn memoires in wording?
Een volger van mijn blog vanaf het eerste begin, schrijft: "Ik zou toch doorgaan met de voorpublicaties, misschien kun je ze telkens
linken aan een actualiteit. Probeer anders eens een wat recentere
gebeurtenis te plaatsen, je hoeft immers in de blogberichten niet chronologisch
te werk te gaan." Dat was precies de raadgeving die mij hielp om uit het schrijversblok te komen.
Ik was er onbewust van uit gegaan dat het schijven van mijn herinneringen het beste de volgorde van mijn levensloop zou kunnen volgen. Maar dat is helemaal niet noodzakelijk. Door aan te sluiten op de dingen van de dag wordt het voor lezers boeiender om te lezen hoe ik lessen uit het verleden trek. Zo heb ik in de jaren zestig, zeventig en tachtig achter het IJzeren Gordijn dingen meegemaakt die veel verklaren van het huidige beleid van Rusland.
Tijdens de Koude Oorlog had ik de indruk gekregen dat de voortdurende mediamanipulatie de Oost-Europese bevolking tot overtuigde communisten had gemaakt. Zoals vandaag de dag velen denken dat de Russen massaal achter Poetin staan. Tijdens mijn eerste bezoek aan de toenmalige DDR eind jaren zestig werd dat vooroordeel aanvankelijk bevestigd omdat geen Oost-Duitser zich kritisch over de 'communistische heilstaat' durfde uit te laten. Tot dat mijn trein het laatste station voor het IJzeren Gordijn verliet en het mij opviel dat de grenswachten elkaar onder schot hielden om te voorkomen dat collega's de 'trein naar de vrijheid' zouden nemen. Toen wist ik dat het schijnbare machtsblok een reus op lemen voeten was omdat men zelfs de eigen ordediensten niet kon vertrouwen.
Zo is het ook nu in Rusland. De machthebbers en de media daar doen het voorkomen dat men bang is voor een aanval vanuit het Westen. Maar de echte angst is dat zij de eigen mensen niet kunnen vertrouwen. Dat werd onlangs bevestigd toen gevangen genomen Russische soldaten die als 'vrijwilligers toevallig in Oekraïne verdwaald waren' verklaarden dat zij gedwongen waren als 'kanonnenvoer' het buurland binnen te dringen.
Westerse media laten zich vaak makkelijk om de tuin leiden door onderzoeken waaruit de populariteit van Poetin zou blijken. Dat is vergelijkbaar met de talloze onderzoeken die zouden aantonen hoe klein de homo/lesbische minderheid zou zijn. Iedereen hoort te weten dat dergelijke onderzoeken niets voorstellen omdat mensen zich niet vrij voelen om naar waarheid te antwoorden. Daarom is het belangrijk dat mensen die in onvrijheid leven dankzij internet toch kunnen weten wat werkelijke vrijheid inhoudt. Of, zoals een lezer schreef:"Niet stoppen met de voorpublicaties uit jouw memoires. Jouw eigen
beleefde verhalen zijn het waard gelezen te worden door een breed
internetpubliek!"
Mijn memoires "Humanisme als zelfbeschikking, levensherinneringen van een homohumanist" zijn november 2016 uitgegeven bij de Papieren Tijger Breda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten